Gevolgen

En ineens zat in mijn inbox een berichtje dat iemand mij was gaan volgen. Grappig. Ik had mijn blog al meer dan zes jaar niet betreden, laat staan dat ik er iets op had gezet. Was het een teken, een signaal, of een aansporing? Of kon ik van dit snippertje aandacht een klein springplankje maken? Was het een uitdaging om iets te schrijven en dat met een druk op de knop de wereld in te gooien? Misschien wel.

De afgelopen jaren zijn verwarrend geweest. Een schrijfproject over mijn grootouders, waar ik jaren geleden aan begon, is nog steeds niet af. Het is eerlijk gezegd een blok aan mijn been geworden en het hield me lang in een soort wurggreep vast. De inwendige verwijtenfabriek draaide geregeld overuren. Het knagende gevoel van een mislukk(el)ing drong zich steeds vaker op. En toen was de hele wereld ineens ziek. Time for some soul-searching!

De kinderen zijn groter, zelfstandiger en bijna de deur uit. Ik toch niet andersom? Het schrijversbestaan bleek vrij eenzaam en ik ging op zoek naar iets nieuws. Daar was een roep uit de samenleving: schrijnend lerarentekort. Wilde ik werken in het basisonderwijs? Of paste het leraarschap op een middelbare school beter bij me? Ik heb een propedeuse Engels gedaan en tijdens mijn doctoraalfase Internationale Betrekkingen volgde ik Engels taalvaardigheidsvakken. Na wat wikken en wegen besloot ik me te richten op een eerstegraads lesbevoegdheid Engels. Zo moeder, zo dochter!

Sinds mijn vorige studententijd is er het nodige veranderd in Academia. Gelukkig pasten de stoute schoenen nog en sta ik nu zowaar ingeschreven bij de Vrije Universiteit als premaster student Educatie in de Taal- en Cultuurwetenschappen – schoolvak Engels. Ik sta te trappelen, al wordt mijn geduld wel een beetje op de proef gesteld. Mijn eerste vak, Literary Interpretation I: Close Reading and Analysis, begint pas half november. Het is best moeilijk om gemotiveerd te blijven.

Maar hé, ik heb een blog. Ik kan natuurlijk best mijn ervaringen als premaster student opschrijven. Zo heeft een berichtje over een plotselinge volger positieve gevolgen.

Mijn eerste studieboek voor de komende maanden. Deze shorter edition telt meer dan 2000 pagina’s.

Het kleine bronsje

Het kleine bronsje

Mys-hit

Ondanks het geregel en geneuzel rond sportclubjes, probeer ik mijn dochters maximaal te stimuleren bij hun sportieve uitspattingen. De oudste is een koninklijke HFC-pionier van de allereerste meisjes mini lichting. De jongste heeft wat meer aansporing nodig, is van nature geen teamsportvrouw. Haar vader en oma zijn tennissers en daarom dochter twee nu ook. Het is bovendien reuze stoer om een eigen racket te hebben, vooral als je zus die niet krijgt, wat die zus ook nog best dwars zit. Schot in de roos, fijn als je oudere zus jaloers op je is, toch?
Of tennisdochter een natuurtalent is? Tja, wie ben ik om daar een evenwichtig oordeel over te vellen. Nou ja, eigenlijk ben ik zelf best sportief, want regelmatig breek ik snelheidsrecords om op tijd bij al die trainingen te zijn. En dat is niet onopgemerkt gebleven. Mijn vorderingen als coureur worden namelijk nauwlettend in de gaten gehouden door de flitsers aan de Dreef. Op dat circuit wil ik juist liever geen hoofdprijs halen.
Maar heeft tennisdochter talent? Ik ga er voorlopig maar van uit dat oefening kunst baart en dat je die 10.000 uren transpiratie eerst door moet, voor je iedereen om de oren acet. Bij voetbaldochter heb ik ook wel eens gedacht dat het nooit iets zou worden, maar ik heb gelukkig ongelijk gekregen. Die tennisballen zijn ook stukken kleiner en dus veel moeilijker te raken, toch?
Zomertennisles is voorbij en wintertennis begon vorig jaar twee weken na de laatste zomerles. Vandaag dus. Tien minuten voor de les moet beginnen, ontstaat de gebruikelijke hectiek. Waar is die rode joggingbroek, die nu te klein is voor voetbaldochter? Alle kasten door elkaar gegooid, maar niets gevonden. Die blauwe trouwens ook niet. Het zal toch niet in die zak met kleding voor de kleine nicht in Deventer zijn beland? Die zak, weet ik zeker, heeft manlief in de zomer volgestopt en weggebracht. Die broekjes zijn dus in Deventer.
Ik lees die informatiemailtjes van de sportclubjes met tijd en plaats tamelijk vluchtig, of helemaal niet. Zo waren we na de zomervakantie net op tijd voor de eerste tennisles. Dreefcircuit stond toen weer scherper. Bleken we een week te vroeg. Zo vroeg waren we nog nooit. Schemaatje met lestijden kwijt, kan gebeuren. Vandaag, na die tijdrovende zoektocht naar de verdwenen rode joggingbroek, staan we ook weer lekker op scherp. Slechts één minuutje te laat, nog niet eens. We lopen de tennisbaan op en vragen ons af waar iedereen is. Volgende week begint wintertennis dus wel. Ik heb het net even nagelezen.

Babi Yar – remembered

Painstakingly prepared. This photo shows such tranquility of a landscape that must have looked like an inferno just a few days later. I know this masacre took place, but it remains unbelievable for most of us. My heart goes out to all victims, and all their surviving relatives. But also to the murderers’ next of kin. How human beings can annihilate their own humanity in such a way, creating such hatred, destruction, and ages of sorrow and guilt. The sheer massiveness has tought us that these horrific group actions are unfortunately a characteristic of men. I cannot possibly claim to have acted differently. I hope I would have, but since I did not live at the time, with such fear and evil propaganda…. Atrocities are still happening today. We, as a world community, must remain vilgilant, and fight negligence. Every life that is lost in such a violent way, creates bitterness, acts of revenge and violence for the future. Nobody wants this for their children, yet so many seem to prefer oblivion, shallow peace of mind. I, therefore, thank USHMM for reminding us of our duty to be aware of our past, present and future.

From USHMM:

On September 26, 1941, the German Air Force took this image of Babi Yar, a ravine northwest of Kiev. Three days later, under the guidance of Einsatzgruppe (Mobile Killing Unit) C, SS and German police units began the systematic murder of Ki…Meer weergeven

Doelbewustzijn

Twee keer 8-0 en eerste in de poule. Vorig jaar trokken de HFC MD meiden bijna constant aan het kortste eind. En die middag lekker in het zonnetje thuis, tegen een team dat al verloren had van de teams waarvan zij juist zo makkelijk wonnen. Kat in het bakkie!
Dochterlief kon niet keepen. Haar middelvinger zat in het verband, het gevolg van een ongelukkige ontmoeting met haar zakmes. De huisarts had een dag eerder wat bedenkelijk gekeken of het voetbal wel door kon gaan, maar klaarde wat op toen ze hoorde dat papa coach was. Als ze maar voorzichtig deed.
Ik maakte de eerste helft niet mee, omdat ik nog snel een verjaardagscadeautje voor haar vriendinnetje en teamgenote moest kopen. Na de wedstrijd zouden ze naar het huisje aan het strand gaan, daar een slaapfeestje houden. Alle ingrediënten voor een topweekeinde waren zeker aanwezig.
Ze zag er wat verkreukeld uit, die tweede helft. Het liep niet lekker, zij liep niet lekker, het team liep niet lekker. Ze werd even van het veld gehaald. Zij, terwijl het een teamgenootje was die een tegenstander onderuit had gehaald. Dat voelde helemaal niet lekker en versterkte haar mineur.
Het stond 4-1, een respectabele uitslag zou je denken. Toch straalde het team niet zoals de vorige wedstrijd. De tegenstander, met pontificaal de sponser op de buik, Albert Heijn, proefde een kans. Niet dat ze zelf de 4-2 maakten. Dat deed mijn inmiddels diep teneergeslagen dochter. Als haar schouders nog lager hadden kunnen hangen zou haar hoofd in de mat zijn verdwaald.
De tegenstanders zagen dat de HFC-meiden hun flow kwijtwaren en al snel werd het 4-3. Dat ging te ver. Vlak tegen het einde scoorde HFC en de 5-3 was voor het doelsaldo niet onaardig. Maar werd er gejuigd, gejubeld of gedanst? Nee, de dametjes voelden dat ze veel beter hadden gekund. De tranen stroomden over de wangen van mijn kind, haar teamgenoten troostten dat het er vanaf spatte. Het mocht niet baten: Een eigen goal, wat dom, dat ìk dat deed.
Thuisgekomen snel eten, cadeautje, slaapzak, pyjama inpakken. Nog snel de grote neef bellen, dat moest van papa. Ze wilde niet. Meer dan gefeliciteerd kwam er niet uit. Hij was 15 geworden, ook niet zo’n prater. Snel de telefoon aan papa gegeven. Ja, ze scoorde in eigen doel, heel hard, zoals hij dat zei. Mannen! Hopelijk verliest ze aan zee haar doelbewustzijn even en wordt het toch nog een fijn weekend. Ondanks de 5-3 nederlaag.